Η ετυμολογία (προσδιορισμός της αρχικής σημασίας ρίζας) της λέξης ορειβασία (ορεοβασία), είναι βέβαια το περπάτημα στο βουνό, αλλά δεν πρέπει να αρκεστούμε μόνο στην ξερή αυτή ερμηνεία, γιατί οι λέξεις αποκτούν, εκτός από τη βασική τους έννοια και τις συμπληρωματικές ερμηνείες που κατά καιρούς τους δίνουν, με τη χρήση, οι άνθρωποι.
Έτσι, εκτός από τις έννοιες του ορειβατείν (ανάβαση) και του κρημνοβατείν (αναρρίχηση) που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, έλεγαν στη Βιθυνία και ορειβασία ή τα ορειβασία, τη θρησκευτική τελετή κατά την οποία οι συμμετέχοντες ανέβαιναν στα βουνά, ενώ οι Ρωμαίοι έλεγαν ορειβάτες (oribatae) τους ακροβάτες που εκτελούσαν επικίνδυνες ασκήσεις ισορροπίας σε ψηλούς τοίχους που παρίσταναν βουνά!!
Γιατί η ορειβασία; Γιατί τα βουνά υπάρχουν… Γιατί τα δάση και οι πλαγιές -χιονισμένες ή ανθοσκέπαστες- υπάρχουν…
Τα κελαϊδίσματα στο ευωδιαστό γλυκό χάραμα, η απεραντοσύνη των κορυφών υπάρχουν… Και μας περιμένουν.
Όχι για να “νικήσουμε” ή να “κατακτήσουμε”, όπως απερίσκεπτα γράφουν πολλοί, ξεχνώντας ότι η φύση είναι μεγάλη και αώνια, ενώ εμείς μικροί και εφήμεροι.
Ανεβαίνουμε στα βουνά, διασχίζουμε τις ρεματιές, ερχόμαστε στη φύση για να ζητήσουμε την ελευθερία μας απολαμβάνοντας την ομορφιά της.
Να γνωρίσουμε το μεγαλείο της. Να μάθουμε τη συντροφικότητα. Να διδαχθούμε από τη Φύση και να φθάσουμε σε μια ισορροπία μαζί της και με τον εαυτό μας.
Αυτή η ισορροπία δεν έρχεται μεταφέροντας στο βουνό το μοντέλο του καταναλωτικού τουρισμού ούτε κομπάζοντας για “κινδύνους” και “περιπέτειες”, όπως προβάλλεται τελευταία.
Η ισορροπία έρχεται με τον φυσιολατρικό δρόμο. Η αληθινή περιπέτεια είναι η συγκίνηση και το δέος που μας προξενεί η μεγαλοπρέπεια του ορεινού τοπίου και των ουρανών. Είναι η επαφή με το απρόσμενο που μπορεί να μας επιφυλάξει το βουνό.
Βιβλιογραφία:
– “ορειβασία του νίκου νέζη”
– “hikingexperience – oreivasia”